Όταν η βοηθός διαιτητής του τελικού του Κυπέλλου Αγγλίας γυναικών της Κυριακής (12/05), Σόφι Ντένινγκτον, άκουσε το τηλέφωνό της να χτυπά ενώ βρισκόταν σε προπόνηση, ήταν περίεργη αλλά το αγνόησε. Μόλις τελείωσε, είδε τρεις αναπάντητες κλήσεις από τη μαμά της, τη Σέλι και κάλεσε αμέσως.
«Σοφ, δημοσίευσα κάτι στο Facebook. Σε μια μια μικρή σελίδα για το ποδόσφαιρο ακαδημιών. Έχω δει πολλά παιδιά να δημοσιεύουν ότι είναι διαιτητές και να ξεκινούν το GCSE τους [πτυχίο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οι αναρτήσεις λαμβάνουν συνήθως τρία ή τέσσερα likes. Το μόνο που ήθελα ήταν απλώς να δημοσιεύσω ότι παλέψες με το GCSE σου για να τους δείξεις ότι οτιδήποτε είναι δυνατό και απλώς να συνεχίσουν. Δεν πίστευα ότι θα έπαιρνε τόσα πολλά like τόσο γρήγορα», είπε.
Την αποχαιρέτησε, έκλεισε το τηλέφωνό της και πήγε στη δουλειά. Αφού τελείωσε, άνοιξε το τηλέφωνό της και είδε την ανάρτηση και τις εκατομμύρια προβολές της.
Το μήνυμα στην ομάδα στο Facebook έλεγε:
«Αυτή είναι η κόρη μου Σόφι Ντένινγκτον – είμαι τόσο περήφανη για αυτήν. Άρχισε να διαιτητεύει στα 15 της. Πάλεψε τόσο πολύ στο σχολείο και στα 13 της είχε την ηλικία ανάγνωσης και ορθογραφίας μιας επτάχρονης. Με τη βοήθεια του σχολείου της κατάφερε να περάσει το GCSE της. Διαγνώστηκε ότι πάσχει από δυσλεξία, αλλά παρόλα αυτά κατέκτησε το όνειρό της. Είναι lines-women για τον τελικό του FA Cup γυναικών! Ένα μήνυμα σε όλους τους νεαρούς διαιτητές εκεί έξω. Μπορείτε να το κάνετε αν βάλετε το μυαλό και την καρδιά σας σε κάτι!».
Ήταν ένα υπέροχο και εμπνευσμένο μήνυμα, αλλά η Ντένινγκτον δάκρυζε. «Έβαλα ένα κλάμα γιατί ντρεπόμουν, αλλά μετά άρχισα να διαβάζω τις απαντήσεις και να βλέπω πώς ήταν η επαφή με τους ανθρώπους και σκέφτηκα: Ουάου, εντάξει, δεν είμαι μόνο εγώ που το πέρασα αυτό και στην πραγματικότητα βοηθάω και υποστηρίζω τους ανθρώπους. Δεν το είχα ξαναδεί έτσι. Ξεχνάς να μπεις στη θέση των άλλων… Δεν ήθελα να ασχοληθώ με τα μέσα ενημέρωσης, αλλά σκέφτηκα επειδή είχε τόσο θετικό αντίκτυπο και οι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν πολύ καλά σε αυτό, ήθελα απλώς να μιλήσω και να πω: "Ναι, Είχα την ηλικία ανάγνωσης και ορθογραφίας ενός επτάχρονου, ωστόσο έχω πάρει πτυχίο τώρα – δεν με εμπόδισε"»
Το σχολείο της την «απέλυσε» πριν από τη διάγνωση της δυσλεξίας, λέγοντάς της να μην ασχολείται με τα κολέγια της έκτης τάξης γιατί δεν θα έπαιρνε τους βαθμούς. «Το πήρα και σκέφτηκα: Ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κάνω στη ζωή μου; Το χρησιμοποίησα ως κίνητρό μου. Δεν πρόκειται να με εμποδίσεις να πάρω αυτό που θέλω. Δεν μπορούσα να γράψω μισή σελίδα στα αγγλικά το 8ο και το 9ο έτος, αλλά έγραψα μια διατριβή 10.000 λέξεων και ήμουν δύο βαθμούς από την πρώτη».
Η διάγνωσή της άλλαξε τον τρόπο που την έβλεπε και η οικογένειά της. «Διαγνώστηκα στο 8ο έτος και τότε η οικογένειά μου είπε: Δεν είσαι απλώς τεμπέλα, γιατί οι λέξεις δεν ταιριάζουν με αυτό που περνάει από το μυαλό μου. Τότε κατάλαβα, αυτός είναι ο λόγος που ο εγκέφαλός μου δεν λειτουργεί – νομίζω ότι η οικογένειά μου ένιωθε λίγο άσχημα γιατί προσπαθούσαν να με σπρώξουν αλλά δεν το έκαναν».
Η Ντένινγκτον θα είναι στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας γυναικών για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν. Πέρυσι ήταν εκεί ως δεύτερη ρέφερι, Φέτος θα έχει μια σημαία στο χέρι όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα παίξει με την Τότεναμ.
Ήταν μια σημαντική χρονιά, η 23χρονη ένας από τους πέντε νέους αξιωματούχους από την Αγγλία που προστέθηκε στη διεθνή λίστα της FIFA, ως βοηθός διαιτητή, για το 2024.
Το διαιτητικό της ταξίδι ξεκίνησε όταν έκανε πλάκα με τον διαιτητή των σχολικών της αγώνων. «Έλεγα ότι θα μπορούσα να είμαι καλύτερη διαιτητής από αυτόν. Επειδή είναι μεγαλύτερος, δεν κυκλοφορούσε πολύ στον αγωνιστικό χώρο».
Ο δάσκαλός της σκέφτηκε ότι έπρεπε να το κάνει, αλλά η μαμά της δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει για τα απαραίτητα μαθήματα. «Λοιπόν, ο δάσκαλός μου μίλησε με τον διευθυντή μου και είπε: Κοίτα, νομίζω ότι πρέπει να πληρώσουμε για τη Σόφι. Υπάρχει προϋπολογισμός; Και ο διευθυντής μου είπε: Θα πληρώσουμε για αυτήν, αλλά μπορεί να μας το ξεπληρώσει διαιτητεύοντας τα αγόρια μετά το σχολείο.»
Ο διαιτητής τον οποίο «κορόιδευε» έγινε μέντοράς της, προσφέροντας συμβουλές και πηγαίνοντας σε αγώνες. Όταν την προσκάλεσαν σε ένα πρώτο διεθνές ταξίδι, είχε μια μεγάλη απόφαση να πάρει: αν θα εγκαταλείψει τη δουλειά της στην Tesco, όπου της είχαν αρνηθεί άδεια και θα εγκαταλείψει τη φιλοδοξία της να γίνει αστυνομικός ντετέκτιβ, συνεργαζόμενη με ανθρώπους που έχουν δέχθηκε σεξουαλική επίθεση, επειδή η εκπαίδευση στη διαιτησία δεν επέτρεπε ούτε το ρεπό.
Η Ντένινγκτον γίνεται συναισθηματική όταν τη ρωτούν τι μήνυμα θα έδινε στον 13χρονο εαυτό της – και τα παιδιά να την παρακολουθούν στο περιθώριο των 4 αγωνιστικών γραμμών την Κυριακή. «Θα έλεγα: Μην είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου. Πήγαινα σπίτι και έκλαιγα και έκλαιγα στα μαθήματα. Απλώς δεν καταλάβαινα γιατί δεν ήμουν σαν όλους τους άλλους. Κοιτούσα άλλους ανθρώπους και σκεφτόμουν «Γιατί δεν είμαι έτσι;» «Γιατί δυσκολεύομαι;» Δεν ήμουν καλή σε τίποτα. Η απόδρασή μου ήταν η σφυρίχτρα...ένιωθα ελεύθερη.